Şal

 

Hasret çekmeyi unutmuşum.

Büyük kızım 5 yaşına kadar babaannemizle Ordu’da kalmıştı. Cumartesi bile çalışıyordum ve o günün koşulları ile Ankara da bakmamız mümkün olmadı. Kışın Ordu’ya gidip, yazın yanımıza geliyordu. Çok zor günlerdi. Kızımda da, bende de çok üzücücü anıları var.
Artık yaralarımız kapanmıştı ki, küçük kızımın ayrılığı araya girdi.

Evin küçüğü, şirinesi, neşesi birden bire okumak için evden ayrılınca yeniden hasret başladı. Elbette onun geleceği için, güzel bir amaç için ama zor.
Galiba bugünde biraz hüzünlendim. Allah’tan cep telefonları var da istediğimiz anda arayıp, sesini duyuyoruz.

Kızım şal kullanmayı çok seviyor. Galiba bu sene hep kızıma çalışacağım.

Kızıma tığla yaptığım şalı sizlere sunuyorum. Büyük fotoğrafta çok iyi çıkmamış ama küçük fotoğrafta ayrıntılı olarak görünüyor.
Hepinize güzel ve neşeli bir hafta sonu diliyorum.