Anneler Günü & Mim

Anne

geldim işte geldim...

hani gelmez diyordun ya ardımdan

hani gidince elini göğsüne bastırıp ağlamıştın ya

geldim işte geldim anne!

aç kapıyı bütün kapıları

üşüdüm yorgunum

ve yaralandım...

şimdi firariyim kaçağım

sevgilerden kaçıyorum...

ah anne ne kolaydı bırakıp gitmek

ne kolaydı ne kolay

geçmişi bırakıp gelmek...

hani okşardın saçlarımı dizine uzanınca

hani iki damla akıp gelirdi gözlerinden

yüreğime en derine...

ben hiç masal bilmem ki

niye söylediğin masalları unuttum anne

yoksa hiç masal anlatmadın mı bana

hani çocuktum anne

oysa şimdi kocaman adam

kocaman insan memleketim kadar

yüzümü okşardın

yüzüm gülerdi...

şimdi biraz sakalım uzun

gülmeyi beceremeyen yüzüm saklı

derin çizgiler

kederler

acılar saklı...

ben hiç ağlamazdım ya

şimdi kapındayım ağlıyorum.

ve üşüyorum anne

temmuz sıcağında üşüyorum...

geldim anne oğlun geldi...

hayırsızın geldi bırakıp gidenin geldi

saçlarımda aklarla

yasak bıyıklarım ve sakalımla

omzumda bin yıllık sevdalarla

geldim anne ben geldim...

bahçemizde akasya ağacı vardı

dalları sarkardı pencerelerden içeri

birkaç minik hayvancığımız

bir de bizim kadar küçük

gönlümüz kadar büyük evimiz

kimler çaldı anne kimler aldı...

bir çeşmemiz vardı kızardın

oğlum terli terli su içme hasta olursun...

o çeşme aksaydı da hasta olsaydım anne

al anne kapıdan içeri al

odadan içeri

gönlünden içeri

senden içeri...

ben geldim... üşüyorum

gidenler gelir mi derdin

biraz geç olsa da

gidenler geldiklerinde

geldikleri olmasa da geldim anne...

hani pek severdin karanfilleri

bir de yaz yağmurunu bir de yıldızları

bir de oğlunu...

geldim anne

yağmurla beraber

yıldızlarla beraber

oğlun geldi anne...

hani uzanacaktım dizlerine

hani ellerin okşayacaktı saçlarımı

hani gülecekti gözlerimiz

affet beni anne

biraz geç oldu belki ama geldim

geldim anne hemen yanındayım

babam da yanımızda

başını kaldırsana dokunsana baksana...

yıldızlar var

yağmur var

oğlun var...

bir de dostların bıraktığı karanfiller...

geldim anne
gitmemek üzere dönmemek üzere

geldim anne...

                              bırakma beni bir daha...      1998 Orhan Karahan

Başta annem olmak üzere tüm annelerin anneler günün kutluyorum.

Sevgili Ahsenin dünyası blog hikayemizin nasıl olduğu konusunda beni mimlemiş.Arkadaşıma sevgilerimi yolluyorum.

İşte benim blog hikayem.

Emekli olduğumda uzun çalışma saatlerinden sonra evde yalnız kalınca ne yapacağımı bilemedim. Önceleri yalnızca evdeki tozları kovalamaya başladım. Baktım, bunun sonu yok. Tozlar bitmeyecek ama yakında ben biteceğim.

Kızlarımla internet yüzünden yaptığım tartışmalara ara vererek (ders çalışmayıp, sadece oyun oynayacaklarını düşünerek) bakalım neler varmış dedim ve onların yardımıyla da internet dünyasıyla tanışmış oldum.(Sonradan beni tanıştırdıklarına çok pişman ettim onları . Epeyce sıra beklettim.) Portakal ağacı blogunun sevdalısı olarak o kadar güzel şeyler öğrendim ki… Buradan sevgili Hatice’ye tekrar teşekkür ediyorum.

Ben diğer blog arkadaşlarım gibi doğuştan yetenekli biri değilim. Sadece çabamla, çok çalışkan olmamla ve ilgi duymamla kendimi geliştirdim. (Utanarak söylüyorum ki, evlendiğim güne kadar mutfağın kapısından sadece yemek yemek için giren biriydim)
Portakal ağacıyla tanışınca oradakileri denemeye ve sevdiklerime sunmaya başladım Erkek kardeşim abla neden sende blog açmıyorsun dediğinde asla yapamam dedim ama küçük kız kardeşim hadi abla şimdi açıyoruz dedi ve kendisi anında açtı. Yeğenim, adımı Birgül diye söyleyemediği için bana bülbül demişti ve aile içinde adım artık bülbül olarak tescillenmişti o nedenle adı konusunda hiç düşünmeden bülbülünyeri olsun denildi ve blog sahibi oldum.
İlk günler yazarken yaşadıklarımı hiç unutamıyorum. Bazı şeyleri hiç bilmiyordum. İlk bana yorum yazan kişiye nasıl dönülür, ona nasıl gitmem gerek bilmediğim için sonraları nasıl üzülmüştüm. Benim kabalığımdan sanmışsa ne acı. Oysa ne yapılacağını bilmiyordum. Günde on kere bloguma girip bakıyordum, ne olacağını bekliyorsam. Sonra myyopiinin dünyası beni arkadaşlarının arasına yazmıştı. Eşim ve kızlarımın eve gelmesini nasıl sabırsızlıkla beklemiştim. Yeni bir keşifte bulunmuş kadar mutlu olmuştum.
Zamanla birçok şeyi öğrendim, yeni arkadaşlar, dostlar edindim. Sanal âlem olsa da hepinizin acısını ve sevincini paylaşırken çok yakınım gibi oldunuz. İyi ki varsınız ve iyi ki ben blogumu açarak sizleri tanımışım. Sayenizde ne çok şey öğrendim. Hepinize sonsuz teşekkürler ve sevgiler.

Sevgili ikiz büyütmek duyular konusunda beni mimlemiş. Arkadaşıma sevgilerimi yolluyarak işte cevaplarım diyorum:

En sevdiğiniz üç görsel :
Ailemle beraber kahvaltı sofrasında oturmak
Deniz ve ormanın bir arada olduğu Karadeniz sahilleri
Güneşin doğuşu

En sevdiğiniz üç ses :  
*Neşeli çocuk sesleri
*Hatırla sevgilinin müziği
*Kızlarımın ve yeğenlerimin beraber konuşurken cıvıl cıvıl sesleri





    En sevdiğiniz üç tat :                
   *Patates kızartması
   *Salatanın her çeşidi ve ceviz
   * Etli dolma

En sevdiğiniz üç koku :

*Yağmurda orman kokusu
*Leylak ve hanımeli kokusu
*Mutfaktaki miss gibi kokular
                                          




En sevdiğiniz üç his :
*Sevmek,
*Sevilmek, 
*Huzur